Wat een editie! De commissie is waanzinnig trots op de prachtige prestaties van de teams. Iedereen is veilig aangekomen en het was een onvergetelijk mooi en zonnig weekend in Parijs! Ondanks de wind zijn er snelle tijden gereden en staat er een nieuw record!
UITSLAG 2013:
1. Martin Makkenze en Wilbert Smit (SKITS) 16:35 uur “Les Deux Forcats De La Route”
2. Nick van Nieuwenhuizen en Henri van Winkoop (TSWV De Meet) 18:15 uur “De Mijnwerkers”
3. Geertjan Roks en Pieter van der Boog 23:20 uur “Pensionados”
4. Gert Brinkman en Teun Brinkman (SKITS) 23:42 uur “Niet naar Parijs fietsen kan altijd nog”
5. Robben Riksen en Machiel Telling (SKITS) 23:43 uur “Plan B: Grote Landbouwmachines”
6. Maartje de Klein en Maarten de Ruijter 25:43 uur “De Dikke en de Dunne”
7. Yohan de Klein en Tessa Hoogma (Klein Verzet) 26:56 uur “De Concurrentie”
8. Reinier Bank en Willemien van Hout 30:12 uur “Groupe Tiagra”
9. Jorrit Juk en Rik Eijkelenkamp (DSV de Skeuvel) 30:17 uur “Skeuvel”
10. Jochem van der Grift en Carolien ter Pelkwijk (Tjas) 35:50 uur “Ach EPO, dat doet toch iedereen”
11. Sonja Uittenboogaard en Wies de Jong 40:10 uur “Carrot Cake”
12. Sebastien Naulais en Berend Burgts 43:30 uur “Pink Unicorns”
Buiten mededinging:
Niet onvermeld mag blijven dat Team Raketje (Eva Peters en Bernadette Jeremiasse) in het zicht van de Eiffeltoren de strijd op heeft moeten geven, ze waren er dus bijna!
De leden van Team de Eendagsvliegen (Lidewij Kooiman en Marnick van de Meulen) hebben helaas het fietstalent van één van de volgers (Bart van Veen) aan moeten spreken om in Parijs te geraken. Ze doen dus niet mee in de uitslag, maar de prestatie blijft staan: zaterdag om 12 uur 50 stonden ze na bijna 25 uur fietsen te juichen onder de Eiffeltoren!
VERSLAGEN 2013:
Filmpje van de start:
Verslag van het team ‘Niet naar Parijs fietsen kan altijd nog’
Parijs, 15 juni 2013, 11.42u
Last van de polsen, beide kleine tenen, beide grote tenen, zitvlak jeukt, rechterkuit (door uit pedaal schieten), moe, heel moe, spierpijn bovenbeen, stijf, zere longen, alles plakt, overal zwarte vegen, misselijk van alle koekjes en bananen en daarbij, he-le-maal naar de vaantjes. Is dit het allemaal waard? Ja.
Amsterdam – Parijs binnen een dag. Dat was ons doel. Met 18 minuten over op de klok is het gelukt. Het eerste deel van de tocht lagen we mooi op schema, maar de nacht bleek zwaar, en de intocht in Parijs ingewikkelder dan voorspelt. In dit verslag wordt onze fietstocht van Amsterdam naar Parijs beschreven in vijf mentale etappes. Want Amsterdam-Parijs is een beetje een fysieke onderneming, maar vooral een mentale onderneming.
Eerste bedrijf: Amsterdam – Antwerpen (0 – 160km)
De tocht begint scherp en beraden. Mensen in Amstelveen die over het fietspad lopen moeten het ontgelden, want iedere seconde telt. ‘Pas op!’ ‘Aan de kant!’ In Nederland gaat het makkelijk, met de Garmin is alles goed te vinden en het fietsen gaat gestaag. De wind speelt wel parten, maar dat is door afwisselend kopwerk prima te behapstukken. Onderweg even de bidon naar de volgauto (bestuurd door onze ouders) gooien, om twee kilometer verder een frisse aan te pakken. Even uit het zadel op de Brienoordbrug, en lekker doorfietsen langs de A16. Voor Zwijndrecht hebben we een afzetting genegeerd en komen we vast onder een tunnel met aan de andere kant betonblokken. Fietsen er overheen tillen en door. Vlak daarna weer vast. Shit. Volgens een passant moeten we de dijk op. De steile dijk blijkt niet per asfalt te bereiken, dus afstappen en erop klimmen met fiets in de hand. Daar hebben we geen woord voor nodig, want er is maar een ding dat telt: Parijs, en voor 12u. Richting Belgie gaat het wel weer. Lekker. In Brabant wat aanmoedigende kinderen langs de weg. ‘Die begrijpen het tenminste.’ Toch last van de maag en stijve benen, en dat al op 130km…. Voor Teun zijn de kilometers voor Antwerpen toch een paar van de zwaarste. Stijve benen van de tegenwind, en een maag die op zijn kop hangt.
Tweede bedrijf: Antwerpen – Mons (160 – 270km)
Antwerpen door geeft wat rust, ondanks de hectiek. Af en toe zoeken waar je heen moet, even wachten voor een rood stoplicht (of niet). Onderweg de weg vragen: ‘Hoe komen we in Wilrijk?’ ‘Waar moet u wezen dan?’ ‘Parijs.’ Na Antwerpen even pauze, met eten en drinken uit de volgauto. De strategie wordt besproken. Maar niet te lang. We zijn nog fris, en we kunnen door. Van Boom naar Asse blijkt nog lastiger dan op de kaart. Zo’n drie keer fietsen we verkeerd en weigeren we dezelfde weg terug te fietsen (dat is saai), maar vanaf Asse is het simpel doorpompen over de Endingse Steenweg door het landschap van ‘De Helaasheid der Dingen’. De Vlamingen zijn niet content met ons bezoek. Als verwende Hollanders nemen we geen genoegen met het afgebladderde fietspad en verkiezen we de rijbaan. Toeteren, slingeren, alles om ons op het fietspad te krijgen. Maar dat doen we niet. Want we willen naar Parijs, en voor 12u. De discussie over welke Iron Man nou een mooie eerste zou zijn is een goed teken. Die gesprekken voer je alleen als je fris bent. Als je niet fris meer bent dan denk je aan lekker douchen, warme voetenbadjes, slapen, massages, en dan lonken de terrasjes en de herbergen. Vlak voor Mons begint het te schemeren en worden we onderwijl op wat hoogtemeters getrakteerd. Dit is veruit het meest bizarre en onwerkelijke moment van de tocht: het begint donker te worden, al beste meters in de benen (270km), en amper halverwege. Nadenken over de af te leggen kilometers is uit den boze. Dat doen we dus ook niet.
Derde bedrijf: Mons – St. Quentin (270 – 360km)
Aardig riant voor op schema (270km in 11u, nog 260km en 13u), lampen op, reflecterende hesjes aan, en vanaf hier de volgauto constant bij ons voor de komende 180 kilometer. Het derde bedrijf was voor ons de grote beproeving, het zwaarste gedeelte, de koninginnerit, de groente in de AVG, het schuim bij het bier, de schoonmoeder bij de verkering, zijn nadeel bij ieder voordeel, de studie bij het studeren, het commentaar bij het voetbal. Eerst Teun, toen Gert. De gapen van Teun worden langer, harder, en intenser. Er moet echt even gestopt worden bij Englefontaine (315km, 1.30am). In het donker lang uit op de grond langs de weg in heerlijk zacht nat gras. Was zijn bed maar zo lekker. Een langskomende auto stopt. Die ziet een languit gevloerde fietser aan de kant van de weg, met een auto aan de andere kant. Wat is hier aan de hand? Hier wordt van Amsterdam naar Parijs gefietst. De eerste goede pauze biedt pastasalade, koffie, cola en even rust. Het mentale gevecht is begonnen: wat doe ik hier, waarom doe ik dit? OK, nog een keer: wááárom doe ik dit? Hier weer op de fiets stappen is niet leuk, maar het moet. Gewoon. De koffie en de pasta lijken te werken. Onder een prachtige sterrenhemel (incl. steelpannetje, altijd mooi), door een glooiend landschap met de volgauto achter ons. In de verte onbestemde knipperde lichten, die later bij windmolens blijken te horen. Oases van dwaallicht in de verte. Wat een pracht-avontuur. De klimmetjes beginnen Gert op te breken. Het tempo gaat achteruit. De lange rechte weg naar St. Quentin lijkt niet alleen eindeloos, die is eindeloos. Gert verzet de kilometers van Amsterdam-Parijs door muziek te luisteren. Aan DMX de eer. Een groter contrast dan tussen de wereld van DMX en die van Amsterdam-Parijs lijkt niet te bestaan. Wat zou DMX nu doen? Wat zou DMX hier van vinden? Zou DMX ooit op een fiets gezeten hebben? Zou hij uberhaupt weten dat Parijs bestaat? Zinloze gedachten bij een zinloze tocht? Nee, de strijd van een man, zijn fiets, en Amsterdam-Parijs.
Vierde bedrijf: St. Quentin – Verberie (360 – 450km)
360km. 4.00am. Saint Quentin. Pauze. Koude pannekoeken. Cola. Wat koffie. Een rekensommetje leert dat als we het tempo van de laatste twee uur doorzetten, Parijs om 12u een lastig verhaal gaat worden. En dat na zo’n lekker begin. Licht, eten, en het rekensommetje zorgen voor moraal. Na een stop van een half uur wordt er weer tegen de 30 aangefietst. Mooi bezig. Er is zelfs tijd om even van de zonsopgang in het noord-oosten te genieten. Je voelt dat de kilometers sneller voorbij schieten. En wat er dan op zo’n moment door je heengaat… Eigenlijk maar één ding: Parijs, en voor 12u. Richting Compiègne zijn de weggetjes mooi en rustig. Het is ook nog vroeg. We kunnen hier trouwens wel hele verhalen gaan schrijven, maar in ons hoofd (geldt voor beiden) is dit stuk één groot zwart gat. Net als met alcohol, maar dan met fietsen. Sporten gezond? Prima, maar dan is alcohol vanaf nu en bij deze ook gezond. Bij Verberie (450km, 8.30am) weer even stoppen. Met nog 3,5 uur te gaan lijkt het dat Parijs voor 12u op de haalbare kaart staat. Mooi.
Le Grand Finale: St. Quentin – Verberie (450 – 518.8km)
(Voor je dit stukje leest, even dit linkje openen. Geluid aan.)
Ook al is Parijs net zo dicht bij als een ritje naar het Kopje en weer terug, nadenken over de kilometers is nog steeds afgezworen. Oogkleppen op, blijven fietsen. Er wordt weinig meer gesproken. De lichamen zeuren, maar dat gezeur wordt genegeerd. Deze krijgen we niet kado. Onderweg voor een plaatsnaambordje naar Louvres (La-Chapelle-en-Serval), Teun: ‘Hey man, ik begin dubbel te zien.’ Gert: ‘Haha ja, dat wilde ik ook net zeggen.’ Vastgesteld: na 470km op de fiets ga je dus dubbel zien. Voor Parijs nog een paar leuke klimmetjes en rustige wegen, maar richting Louvres wordt het druk en saai. En vies. Maar vies voelen we ons al sinds een uur of 18. Dus ja… En ja hoor! Vanaf Louvres zien we de Eiffeltoren in de verte op doemen. Het doel is in zicht! Maar het voelt niet echt als ‘in één dag naar Parijs’, aangezien de nacht is doorgehaald en we al dik 21 uur op de fiets zitten. De berm van de max 90-km/u weg naar Parijs voelt niet echt comfortabel aangezien onze Franse vrienden of (a) niet kunnen tellen, of (b) geen gevoel voor gezag hebben, of (c) wij heel langzaam gaan. Antwoord (c) is trouwens sowieso fout. Vastberaden duiken we 5km voor de Peripherique (rondweg Parijs) een afslag af. Shit, dit is een snelweg. Vastberaden duiken we de weg weer op waar we net vandaan komen tegen de richting in. En vastberaden duiken we de volgende afslag weer af. Een groot gezoek en gedraai ergens ten noorden van Parijs. En kort even stress of we die laatste 20km wel gaan halen in anderhalf uur tijd. We komen vast te zitten bij een dijk. Ah, die hebben we eerder gezien. Fiets op de schouder, en omhoog. Geen discussie. Oppassen voor kramp. Na wat zoeken komen we eindelijk onder de Peeriperiek uit, waar team ‘Grote Landbouwmachines’ ook net terecht is gekomen. Even lekker crossen door Parijs. Groen betekent doorrijden, rood betekent opletten. En ff dat Tour-gevoel. Na veel zigzaggen zien we de Eiffeltoren. Gek genoeg (of juist niet) overheerst vermoeidheid de opluchting. Nog ff een KOMmetje pakken langs de Seine, romantisch pauzeren voor een foto voor de Eiffeltoren en we zijn er! Moe, maar tevreden. Heerlijk. Om 11.42u wordt ‘Niet naar Parijs fietsen kan altijd nog’ geklokt door de organisatie. Champagne, foto’s en Milkiway’s komen ons toe. Maar vooral: even niet fietsen. ‘Gert, ga je volgende week mee NIET naar Parijs fietsen?’
TEAMS 2013:
De komende weken zullen wij hier de Teams die deelnemen aan Amsterdam-Parijs 2013 aan jullie voorstellen.
‘Team plan B: grote landbouwmachines’ Machiel Telling & Robben Riksen
Machiel Telling en Robben Riksen. Twee aanstormende fietsers, die samen al heel wat kilometers achter de rug hebben. Rond Amsterdam, op de Veluwe en op trainingsstage op Mallorca hebben wij alle wegen en bergen in hoog tempo bereden respectievelijk beklommen. Zoals jullie zien aan de teamnaam en de foto, zijn we extreem goed voorbereid. Niet alleen hebben we veel gefietst, maar ook hebben we een plan B, voor et geval fietsen toch niet helemaal gaat werken. De dorsmachine, de hooivork en de strooien hoeden liggen klaar in de volgauto. Ja, non-stop Parijs gaan we zeker halen!
‘De Mijnwerkers’ Henri van Winkoop & Nick van Nieuwenhuizen
Wat bezielt een mens toch om zichzelf te pijnigen op een fiets en te vechten tegen de vermoeidheid? Nadat we vorig jaar Amsterdam-Parijs hebben volbracht zonder volgauto binnen de 24 uur willen we dit jaar onze tijd aanscherpen door een betere voorbereiding. Met begeleiding kunnen we ditmaal meer reservemateriaal meenmenem en hoeven we niet weer de hele route op drinkvoedsel te overleven (en geloof ons; na vier uur snakt je lichaam naar vast voedsel). Gezien het aantal kilometers dat we vorig jaar hebben omgereden ten opzichte van de winnaar en het lukraak aanbellen bij huizen om te bedelen voor water moet dit mogelijk zijn. Als vanouds gaan we weer stoempen als een stel mijnwerkers!
Pink unicors Sebastien Naulais & Berend Brugts
Team Pink Unicorn – wij fietsen niet, wij galloperen
Bekend voor hun korte prestaties, het is wel duidelijk wie er het eerst onder de Eiffel toren komt. “Onze hoorns zullen boven de Eiffel toren uitsteken!” aldus het duo.
Na te zijn uitgekeken met roeien, want nouja, wie vindt het nou leuk om uren lang dezelfde beweging te doen, hebben deze avontuurlijke mythische wezens besloten te keren naar fietsen, de sport der sporten.
“wat ik vooral leuk vindt aan fietsen zijn de mooie t-shirt plekken die je krijgt na een dagje in de zon” verklaart Berend terwijl hij baby-olie over zijn strakke buikje smeert.
Wat was er nou mooier voor Seb om volledig ingeburgerd te worden in Nederland; Fietsen naar Amsterdam! Helaas moet hij de andere kant op. We moeten niet vergeten dat hij momenteel illegaal in Nederland is.
“Ik ben wel blij dat ik President Hollande de hand mag schudden bij de finish”, Aldus Seb, die verder benieuwd is welke andere BFers zijn uitgenodigd door de organisatie.
Deze epische tocht zal het het duo tot grote hoogte laten stijgen, mits ze in het zadel blijven zitten. Frustraties zullen worden opgekropt totdat één van de twee honger krijgt of het bier op is. Au revoir Jacques Brel en bonjour BB met ´ik wil het deze weg´ en ´jij bent mijn vuur´. Dood of de gladiolen en baguette met jambon, Paris here we come!! Aka (Paris, ici nous arrivé!)
‘Les deux forçats de la route’ Wilbert Smit & Martin Makkenze
Deze twee lachende mannen noemen zichzelf ‘Les deux forçats de la route’. Zij zullen niet rusten tot zij in Parijs zijn aangekomen en zijn aan hun zadels gekluisterd. Met de ervaring van Martin – reeds twee succesvolle deelnames – en het enthousiasme van Wilbert hebben deze mannen alles mee om het uiterste uit zichzelf te halen. Ze zullen wel moeten want de (bege)leiding is in handen van Marieke en Gwen, die bij de editie van 2012 een waanzinnig snelle tijd op de klokken hebben gezet! Hun uitgebreide voorbereiding resulteerde al in het volgende dichtwerk.
Les deux forçats de la route vont sans doutes.Ils ont une forte nature et sont deux cyclos purs.
Martin est un vieux routier et très chevronné.
Wilbert est assez fou et aussi un casse-cou.Soutenus par Marieke et Gwen,
Les 500 km à Paris, ce n’est rien!
Tot ziens onder de Eiffeltoren!
.jpg)
‘Ach EPO, dat doet toch iedereen’ Jochem van de Grift & Carolien ter Pelwijk
Wij zijn Carolien en Jochem uit Groningen, beide lid van de Groninger studentenschaatsvereniging Tjas. In het dagelijks leven studeert Carolien International Business, ze zit inmiddels in haar derde jaar. Jochem studeert Communicatie en Informatiewetenschappen, hij zit in zijn tweede jaar. In haar vrije tijd houdt Carolien ervan om te sporten en random dingen te doen. Carolien houdt ook heel erg van bloemen en haar vis. Jochem is een jonge knul van 20, die in zijn vrije uurtjes graag sport, series kijkt en biertjes drinkt.
Na wilde verhalen te hebben gehoord over vorig jaar Amsterdam –Parijs zijn wij enthousiast geworden om dit jaar mee te doen. We kunnen niet veel trainen, trainen is immers voor talentlozen. Wij gebruiken geen doping, heus niet.
Ons motto is “ach EPO, dat doet toch iedereen”.
‘Niet naar Parijs fietsen kan altijd nog’ Gert Brinkman & Teun Brinkman
Niet naar Parijs fietsen kan altijd nog, en daarom doen we het nu. Om voor eens en altijd af te zijn van de drive om zo ver mogelijk te fietsen, fietsen we dit keer maar eens echt ver. Want veel is mooi. Behalve dan als het om tijd gaat. En 48 uur is voor ons echt te veel. Ons doel is daarom “Amsterdam Parijs binnen een dag”. Wij zijn Gert, 26 jaar, student Sportmarketing en Teun, 28 jaar, werkend bij een bank. De trip wordt een familie-uitje, want we worden begeleid door onze ouders. Ook al gaat onze aandacht voor de zomer toch echt uit naar een paar leuke triathlons, voor deze uitdaging ruimen we graag wat (fysieke en mentale) trainingstijd in.
‘De concurrentie’ Iris Bosch & Tessa Hoogma
Nog nooit eerder waren wij in de wonderschone stad Parijs. Ja, disneyland heb ik wel vaker dan een keer gezien, maar Parijs? De Eiffeltoren? Arc de Triomphe? Het Louvre? De Notre-Dame? Dat is mij allemaal nog onbekend.
Nu moet ik eerlijk toegeven dat de reden van onze deelname aan Amsterdam-Parijs niet direct alle bezienswaardigheden van Parijs zijn. Wij zijn zo gek om mee te doen omdat onze grootste passie fietsen is. Met liefde voor onze hobby fietsen wij naar de stad van de liefde, Parijs.
Het begon allemaal op een nieuwjaarsdiner van Klein Verzet. Ene Matthijs Dam en Niels Leferink waren daar lichtelijk aan het opscheppen over hun komende deelname aan Amsterdam Parijs en hun tijd die ze gingen fietsen. De wijn en de sterke verhalen vloeiden er rijkelijk en na enkele uurtjes besloten Iris en ik dat wij dat ook wel konden. Wij zouden wel even voor concurrentie zorgen tijdens de race. En zo ontstond het idee dat ook wij naar Parijs zouden fietsen.
Een paar maanden later is er weinig over van de mannelijke helden van de vereniging. De ene kan het weekend van 14 t/m 17 juni niet vanwege een familieweekend en de ander beweerd een knieblessure te hebben. Echter denken wij dat het de heren iets te heet onder de bandjes werd en ze de strijd tegen ons niet meer aan durven. De concurrentie overwint, al voordat de race van start gaat.
En zo gaan Iris en ik als enige vertegenwoordigers van Klein Verzet 14 juni op pad. Ik weet nu al zeker dat ik in dat bewuste weekend ontzettend zadelpijn ga krijgen, genoeg heb van het wind tegen fietsen, toch echt een keer uitgepraat raak met Iris en uiteindelijk omval van slaap en vermoeidheid. Ondanks alles heb ik er zeker zin in! Komende maanden wordt het nog wel lichtjes trainen. Let wel op, lichtjes. Niet te veel en niet te zwaar trainen. Trainen is immers voor talentlozen.
‘Team Raketje’ Eva Peters & Bernadette Jeremiasse
Al heel wat kilometers hebben we samen geschaatst maar ook gefietst en tijdens één van die kilometers (bij de golfbaan in Heemskerk op precies te zijn) begon Bernadette over Amsterdam-Parijs. Een paar kilometers later (bij het bos in Heemskerk) was de deal min of meer gesloten. Een beetje gek zijn we altijd geweest maar dit wordt toch de meest gekke onderneming tot nu toe. Gelukkig hebben we volgers met richtingsgevoel want daar ontbreekt het ons nogal eens aan. Bij elk tankstation gaan we een raketje eten want: Het gaat niet om de reis maar om het ijs!
‘De eendagsvliegen’ Anne & Lidewij
Je zult maar een eendagsvlieg zijn en je dag niet hebben….
Bonsjoer, wij zijn Anne en Lidewij en hebben op een droge zondagmorgen besloten om deel te nemen aan Amsterdam-Parijs 2013. Trainen gaan we ook nog doen, maar eerst de mentale voorbereiding. Hoe deze aan te pakken? Nou, als volgt: het oplossen van hersenkrakende sudoku’s, het vervullen van de oren met muzikale melodiën van Mozart en ons onderdompelen in de onwaarschijnlijke wijsheden van Descartes.
Daarna volgt het fysieke gedeelte: omdat een trainingskamp op Tenerife niet haalbaar was, reist een deel van de ploeg af naar het heuvelachtige Edinburgh (weliswaar zonder fiets, maar dat terzijde). Volgende maand staat het trainingskamp in Dalhem op het programma en een parcoursverkenning hoort ook bij de voorbereiding.
Waarom we mee willen doen aan Amsterdam-Parijs? Ja, geen idee. Misschien omdat het iets is wat je gewoon gedaan moet hebben in je leven? Omdat wij denken dat we 500 km kunnen fietsen binnen 24 uur? Omdat de verhalen er niet om liegen? Omdat wij wel van een beetje afzien ‘houden’? Omdat dit misschien wel de laatste mogelijkheid is? Omdat Parijs de moeite waard is? Omdat met de auto te duur is en, om het nog moeilijker te maken, we er ook geen hebben? Omdat het drie jaar geleden niet gelukt is de rit uit te fietsen? Of gewoon omdat het kan!
‘Team Skeuvel’ Jorrit Juk en Rik Eijkelenkamp
Jorrit en Rik zijn twee fanatiek net onder de top sportende mannen. Ons enige levensdoel is het record zetten voor Amsterdag-Parijs. Borrels bestaan niet voor ons, in plaats daarvan trainen non stop. Wij gaan altijd voor het maximale. Geen uitdaging is te groot voor ons. We zullen rijden op fietsen die (bij voldoende budget) speciaal voor deze gelegenheid aangeschaft worden voor het maximale resultaat. We zien deze wedstrijd al als gewonnen. Drie vingers in de lucht.
‘Pensionados ‘ Geert Jan Roks & Pieter van der Boog
“Het schrijven van dit stukje deden de Pensionados toen zij nog bezig waren met de evaluatie van de vorige mislukking. Toen zij in de zomer van het jaar 2012 op zoek waren naar de Eiffeltoren was Parijs gemist en eindigde de mislukking in Zuid Frankrijk. Toen zij slechts enkele dagen later in de volgauto in Blanes gesignaleerd werden, was de bodem van de put wel bereikt.
Dit keer is de voorbereiding echter nog minder, wat alleen maar kan betekenen dat de teleurstelling minder groot zal zijn. Het motto van de teleurstelling van dit jaar is dan ook: “Liever één baguette in de hand, dan tien spaghettiwielen”.
Opdat we maar niet doodgemaakt worden met een blije mus.
‘De Dikke en de Dunne’ Maartje de Klein en Maarten de Ruijter
Wij zijn Maarten en Maartje en wij zijn gek in ons hoofd, net als de rest van de deelnemers van deze megalomane tocht overigens. Maartje vindt het leuk om tochtjes van langer dan 300km te fietsen of gewoon even de Tour de France, dus even naar Parijs fietsen moet dan een eitje zijn, wat Andy kan, kan zij ook. Hoewel Andy momenteel niet langer dan 50km kan fietsen achter elkaar, maar goed. Maarten daarentegen gaat beter bergop dan Andy, wat voor de komende tocht niet helemaal een voordeel is. Maarten heeft een patent op vallen op zijn hoofd, van daar ook deze hersenkronkel om even naar Parijs te fietsen. Hoewel dat even zeer relatief is aangezien Maartje zeer weinig op kop zal gaan rijden en het dus gewoon een solo tijdrit wordt met aanhang. Echter gaan we niet meteen van te voren zeggen dat we niet gaan winnen, de monstertocht is al eerder gewonnen door een Maastrichts team, waar wij zeker niet voor onder doen, wij zijn minstens net zo gezellig, zo niet gezelliger. Zuid-Limburg is uiteraard niet het ideale terrein om te trainen voor een vlakke tijdrit van 500km, maar met de route kennis van Maarten kan er altijd wel vlak gereden worden en met de route kennis van Maartje wordt er altijd wel 100km meer getraind dan gepland. Al met al zijn wij dus gewoon een top team, Maarten was ooit 2e op het Limburgs kampioenschap tijdrijden, Maartje was ooit eens Nederlands studentenkampioen. Dus niet dat jullie denken dat we een koppel poffertjes met grootheidswaanzin zijn. Met de mentale steun van onze volgers gaan wij gewoon even naar Parijs rijden. We wachten jullie wel op onder de Eiffeltoren.
A je to!
‘Carrot Cake’ SonjaUittenboogaard en Wies de Jong
Omdat we van huisgenootjes naar 125-km-bij-elkaar-vandaan zijn gegaan, vonden we het hoog tijd om 48uur zo dicht mogelijk op elkaars lip te zitten. Ons laatste fietsavontuur samen is pas 7 jaar geleden, dus we zijn zeker op conditie! We hebben na 7 jaar nog steeds geen genoeg van elkaar en vinden het hoog tijd voor een nieuwe uitdaging. Naast studeren, sporten en feestjes vieren, spelen we zo vaak mogelijk een potje regenwormen (die Wies tot begin dit jaar altijd won, nu Sonja), onder het genot van een kopje thee en een stuk worteltaart. We sturen daarom Sonja d’r vader met een versgebakken worteltaart naar de Eiffeltoren, dan weten we in ieder geval zeker dat we die finish gaan halen.
‘Groupe Tiagra’ Reinier Bank en Willemien van den Hout
Wij zijn Reinier Bank en Willemien van den Hout. Vorig jaar hebben wij een poging ondernomen mee te doen aan Amsterdam Parijs, maar dit viel in het water door blessures. Dit jaar lijkt het allemaal goed te gaan, en gaan we de uitdaging opnieuw aan. Spijtig genoeg hebben we geen bijrijders kunnen vinden, waardoor het een zware tocht gaat worden…