De winnaars van de editie van 2012 stonden om 05:33 uur onder de Eiffeltoren. Van harte gefeliciteerd met deze ontzettend snelle tijd ondanks de tegenwind! Noemenswaardig is ook de ruime vertegenwoordiging van de Tilburgse Studentenwielervereniging “De Meet” in de top van het klassement! Voor de volledige uitslag, zie hieronder. Tot slot complimenten aan alle teams, ook de teams met pech of ziekte, want jullie hebben allemaal een heel knappe prestatie geleverd!
UITSLAG 2012:
1. Sytse Leenstra en Manasse Hutte (WTOS) 17:33 “Door Onze Ploeg Is Niet Getraind”
2. Teun Forschelen en Ronald Kolkman (TSWV De Meet) 22:27 “Timetrial de Brabo’s”
3. Marieke Verweij en Gwen Thomas (SKITS) 23:07 “Zo lekker gewoon gebleven, ondanks alles”
4. Job Hendrikx & Michiel van Bellen (TSWV De Meet) 23:15 “De Zwetende Katers”
5. Henri van Wijnkoop & Nick van Nieuwenhuizen (TSWV De Meet) 23:51 “De Mijnwerkers”
5. Bart van Veen & Huub Giesbers (SKITS) 23:51 “Chi va piano, via più lontano”
6. Lucas Conijn & Wessel Copier (SKITS) 26:15 “Team Wessel & Lucas”
7. Jermo Blom & Rens Verhoeven (SKITS) 29:40 “Hete Rode Pepers”
8. Ynse Segaar & Dorus Heijnen (SKITS/Tjas) 31:55 “Tjas hoog, kont laag”
9. Bram Versteeg & Bouke Hepkema (SKITS ) 32:10 “Hopen op Noorderwind”
10. Jannemiek Evelo & Sjoerd Evelo (SKITS) 33:10 “Team Evelo”
11. Joanne Groeneveldt & Anne Jentink (SKITS) 33:15 “Jo! Anne!”
12. Mira Frölich & Karlijn te Poele (SKITS) 34:22 “Take it eeeeasy”
13. Marielle van der Sluis & Alja Bijlsma (Tjas) 36:10 “The Trappende Tjas Tjicks”
13. Leonie Keet & Lineke Oosterwechel (SKITS) 36:10 “Team la fleur de lys”
14. Berber van den Hengel & Tirza Langhout (Tjas) 38:15 “Retestrak”
Buiten mededeling (met reden):
Dempster Wintersberger & Michiel Spannemaker: DQ.
Reden: zijn teammaat Michiel werd ziek en moest na omstreeks 80 km al opgeven. Bewonderenswaardig is dat Dempster solo Parijs gehaald heeft in 25:58.
Christiaan Grigoleit & Leon Essink: DQ.
Reden: Christiaan werd ziek en heeft een deel van het parcours per volgauto afgelegd. Leon heeft wel alles gefietst. Ze kwamen in 26:15 in Parijs aan.
Huub Terra & Hans Christiaan van der Werf: DQ.
Reden: Hans Christaan werd ziek en heeft ook een deel van het parcours per volgauto afgelegd. Huub heeft wel alles gefietst. Ze kwamen in 30:45 in Parijs aan.
Leonie Schreurs & Susan Bol: DNF.
Reden: hun volgauto had al voor de Belgische grens autopech.
VERSLAGEN 2012
Het videoverslag van Leonie en Lineke van team ‘La Fleur de Lys':
Het verslag van Nick en Henri van team ‘De mijnwerkers’:
Na maanden van voorbereiding was het vrijdag 29 juni 12:00 zover; de start van de heroische tocht Amsterdam-Parijs. De dag van tevoren hadden Nick en ik de Google Maps route nog even op de gehuurde Garmin gezet, want de bestelde Garmin was niet bezorgd op het juiste adres. Gelukkig leek het conditioneel en qua materiaal allemaal prima voor elkaar dus na alle foto’s en filmpjes bij de finishboog was het dan eindelijk tijd om te vertrekken. De groep bestond uit ongeveer 20 koppels waarbij we de meest vreemde constructies voorbij zagen komen. Zo had een koppel de complete fiets volgeplakt met Snelle Jelle repen en een bagagerekje gemonteerd met radio, terwijl de uiteindelijke winnnaars met snelle tijdritfietsen aan de start stonden. Aangezien wij niet de beschikking over een volgauto hadden, waren onze fietsen voorzien van een mooie tas voorop de fiets en zoals het wielertoeristen betaamt een ruime hutkoffer onder het zadel. Daarnaast drie bidons in het shirt en daarmee pastten alle spullen net.
Na de start ging ieder zijn eigen weg en al snel waren we alleen met Ronald en Teun over, wat op zich niet verwonderlijk was, aangezien een groot deel van hun route overeen kwam met die van ons. Nick hield het tempo er goed in en de Garmin loodste ons netjes langs alle mooie plekken die Nederland rijk is terwijl het zonnetje de beentjes deed bruinen. Met een windkracht 4 was het wel jammer dat we die tegen hadden maar dat mocht de pret absoluut niet drukken. Zo ging het een mooi tijdje door en na 180 km zaten we dan ook op een mooi gemiddelde van rond de 30 maar mijn hartslag wilde maar niet zakken en bleef constant rond de 160 schommelen. Om mezelf niet op te blazen kon Nick gelukkig het kopwerk doen en zodoende kon ik ook weer even herstellen, hoewel in zijn wiel mijn hartslag nog steeds hoger was dan normaal gesproken..
Onderweg raakten we Ronald en Teun al snel kwijt maar kwamen we het koppel Michiel en Job tegen bij Breda en zo gingen we ook langzaam richting het mooie Belgische landschap. Daar werd het tijd om de voorraden weer aan te vullen, want per persoon konden we rond de 3 liter water meenemen. Een stop bij de Lidl bood uitkomst om de bidons met water te vullen en de sportvoeding toe te voegen. Ik hield namelijk een strak schema bij, waarbij we allebei 250 ml per 20 minuten dronken. De hoeveelheid vast voedsel was beperkt met een tiental repen, een hele ontbijtkoek en 6 krentenbollen, omdat we er van overtuigd waren dat het op drinkvoeding wel moest goed komen.
De avond valt en daarmee vertoont de Garmin ook steeds meer kuren. Regelmatig moeten we stoppen om de route te vergelijken met de uitgeprinte kaart. Als ultieme redmiddel is zelfs een TomTom meegenomen om toch te kunnen blijven navigeren. Ook het drinken begint op te raken maar onderweg komen we Job en Michiel weer tegen en kunnen we onze bidons bij hun volgauto vullen. Hier wordt uiteraard gretig gebruik van gemaakt door ons en wanneer ons vast voedsel wordt aangeboden, slaan we dit ook niet af. Uren achter elkaar elk uur 750 ml sportvoeding drinken blijkt namelijk toch niet heel geslaagd.
We houden onze eigen route aan en komen in een mooi dorpje in Belgie terecht waar blijkt dat we weer verkeerd zijn gereden. Aangezien het water al voor een groot gedeelte op is en de nacht bijna valt, besluit ik om te checken of er misschien ook vriendelijke Belgen bestaan. Dit is inderdaad het geval, want nadat ik mijn zielige verhaal heb verteld, wil een Belgische opa graag mijn bidons vullen. Zo komen we na een tijdje Job en Michiel weer tegen en wederom kunnen we weer wat voedsel en water van hen scoren. Wij besluiten op de Garmin te blijven navigeren en zo raken we elkaar alweer snel kwijt. De bouwlampen op de fiets staan inmiddels aan en ook het landschap begint heuvelachtiger te worden. Nick krijgt last van hoofdpijn maar gelukkig voel ik me inmiddels alweer een stuk beter en kan ik een lange beurt rijden. Zo gaat de nacht over een glooiend landschap in totale stilte, waarbij de kilometers langzaam voorbij tikken. Onderweg zien we bijna niemand maar overdag is er ook al bijzonder weinig te zien en zijn gordijnen vaak al gesloten. Vraag blijft toch wat al die Belgen dan doen op zo’n mooie dag maar dat even terzijde.
Na een tijd rijden we Frankrijk binnen en nog steeds gaat het navigeren moeizaam. Wanneer we op een kasseienstrook van 2 km terecht komen is er dan ook een moment van lichte teleurstelling. We besluiten de route te blijven volgen en ons gemarteld zitvlak en edele delen nog verder te mishandelen. Opeens hoor ik het geluid van een knappende spaak en gelijk denk ik dat de tocht er op zit voor mij maar het blijkt de accu van de voorlamp die in het voorwiel is gekomen door al het trillen en stuiteren. Gelukkig zijn alle spaken nog heel en kunnen we onze weg vervolgen. Daarbij komen we ronde een uur of twee/drie in de nacht langs een fabrieksterrein waar twee bewakers in een verlicht gebouw zitten. We besluiten om hier te vragen of ze onze bidons bij willen vullen, want verder is er een doodse stilte en lijkt het gehele gebied in diepe rust. Met wat armbewegingen en het roepen van aqua snappen ze gelukkig dat onze bidons bijgevuld moeten worden en kunnen we onze weg weer vervolgen.
Het tempo zit er nog steeds goed in maar de hoeveelheid stops om het blaaske te lozen, de route te navigeren, beenstukken en armstukken aan te trekken, verlichting te monteren en aan te zetten en voedsel bietsen bij andere teams kost veel tijd. Zo besluit de Garmin er om een uur of vier mee op te houden, omdat de accu leeg is. Dit was gelukkig wel voorzien en bij het aansluiten van de reserveaccue komen we het team van Skits tegen met in de volgauto Cees-Jan en Mario. Op de vraag of we wat extra voedsel kunnen gebruiken, gaan we uiteraard graag in en blij als kleine kinderen nemen we de gevulde koeken, bananen en repen in ontvangst.
Het wordt al lichter en daarmee komt ook de moraal terug. We komen terecht op een snelweg waarbij we besluiten dat het toch niet helemaal verstandig is om over deze weg onze tocht te vervolgen. Een korte voettocht door de berm resulteert in een lekke achterband voor mij en een lekke achterband voor Nick maar met 6 reservebinnenbandjes en een achttal CO2 patronen is dit probleem snel verholpen. We zetten koers naar Compiegne en stoppen onderweg bij een tankstation waarbij we ons niet populair maken bij een Fransoos die de shop van het tankstation bewaakt. Het water met sportvoeding op het trottoir voor zijn winkeltje blijkt een groot probleem en de grote boodschap van Nick kan hem waarschijnlijk ook niet bekoren. Afijn, het extra gewicht is weer geloosd en we vervolgen onze weg weer richting de eindbestemming.
De beenstukjes en armstukken zijn ondertussen weer uit, want het is weer een aangenaam temperatuurtje. Aangezien de Garmin hapert, navigeren we op de TomTom en dit blijkt een prima vondst, want hij doet zijn werk beter dan de Garmin. Met het zien van Parijs op de borden met de daarbij behorende 75 km beseffen we dat we er bijna zijn. Het golvende landschap heeft zijn tol geeist bij ons en het tempo is er dan ook aardig uit met 27 km/h. Daarnaast wil de hartslag niet meer boven de 140 komen en is het moeilijk om een hoge trapfrequentie aan te houden. Elk pukkeltje doet dan ook pijn aan de benen en hoewel er aan het begin en tijdens de tocht nog geouwehoerd werd, wordt er steeds minder gepraat. De laatste kilometers worden een gevecht tegen lichaam en geest en stoempend als mijnwerkers begeven we ons richting de stad van de liefde. Nick blijkt toch een extra vaatje aan te kunnen boren en hij kan het laatste kopwerk doen richting Parijs waarbij we ons bewegen over een 80 km weg die alleen een strookje van 10 cm heeft om op te fietsen. Heel erg veilig voelt het niet maar met de eindhaven in zicht proberen we zo snel mogelijk onze weg te vervolgen terwijl het verkeer langs ons raast.
In de verte zien we hem al; die donderse Eiffeltoren en al snel komen we aan in Parijs. Als een stel dwazen rijden we met ruim 40 per uur door het centrum, wat wonderwel zonder ongelukken gepaard gaat. Nick blijkt zelfs nog in staat om fimpjes en foto’s te maken op de fiets. Na wat zoeken met Huub en Bart (Chi va piano, via più lontano) die we zijn tegengekomen vlak voordat we Parijs ingingen zien we de Eiffeltoren eindelijk staan in zijn volle glorie. Een korte eindsprint en we zijn er eindelijk binnen 24 uur en krijgen na de mooie ontvangst direct te horen dat we gedeeld vijfde zijn geworden.
Het oorspronkelijk doel van 20 uur niet gehaald maar we beseffen dat we een mooie prestatie hebben neergezet en dat er volgend jaar een nieuwe editie op ons wacht waarbij finishen binnen de 20 uur mogelijk is met een volgauto en een goede voorbereiding van de route. Op naar de volgende uitdaging dus! Dit cijfermateriaal kunnen we in ieder geval al meenemen voor de volgende editie: 535 km, 1915 hoogtemeters, 15682 kilocalorieen, ruim 25 liter water per persoon en heel veel eten.