Zo’n 30 kilometer ten westen van Maastricht, waar het gebrek aan gemeentelijke welstandscommissies zo schrijnend is dat je je afvraagt of dorpen Belgischer kunnen zijn dan dit, werd een tiental Randstadstudenten in de bloedhitte sneller gefrituurd dan de frieten in het frituurvet van Frituur Den Tieter. Aldaar was de eindstreep getrokken van de eerste etappe van de Ronde van Haspengouw, een prestigieuze meerdaagse voor amateurs met een speciaal plekje in het hart van Team SKITS. De haast mythische dominantie die Martijn Veling in 2015 etaleerde in het land der Belgen legt immers de lat gigantisch hoog voor Skits-legendes in spe. Zó hoog, dat wij tussen de wereld-, Belgisch-, Duits-, en Limburgs kampioenen onze hand overspeelden en genadeloos geroosterd werden op de scheve betonplaten van Neerlinter. Als je op bezoek gaat bij de zuiderburen om het peloton het vuur aan de schenen te leggen bij dertig graden Celsius, moet je je diep schamen met slechts één renner bij de beste 50.
Gelukkig bestaat een meerdaagse uit meer dagen. Hoewel de temperatuur alleen maar steeg was de moraal nog niet gesmolten. De 27e mei was immers de dag die wij weken van tevoren al hadden aangekruist. Een ploegentijdrit van slechts 10 kilometer met twee kleine heuvels vlak na de start. Vijf man die zeer bedreven zijn in heel even heel erg hard fietsen; op papier hadden we eigenlijk al gewonnen. Ondanks de strakblauwe hemel zagen de chauvinistische Belgische seingevers de bui al hangen, waarop ze uit ellende alvast maar aan het bier gingen. De combiploeg was het eerste slachtoffer van velen. Bauke maakte drie voorwaartse salto’s met schroef op een gevaarlijke seingeverloze plek. Bij Team SKITS schoof na drie minuten twee man onderuit nadat een seingever zich afvroeg wat er zou gebeuren als hij een scherpe bocht eens níet zou aangeven. Dat ze met drie man alsnog tot op tien seconden van het podium kwamen was een zeer schrale troost.
Vrij kort na de tijdrit volgde het ‘omnium’, wat blijkbaar Vlaams is voor puntenkoers. Vijf korte criteriums met steeds één rijder per ploeg, wat ploegenspel onmogelijk maakte. Extreem geschikt voor Nederlanders, die gewend zijn hun leven te riskeren in hectische rondjes om de kerk. Iedere bocht kon je met volle vaart om de Belgen heen, want blijkbaar is ‘haarspeldbocht’ Vlaams voor flauwe bocht naar links. Bij iedere passage waren punten te verdienen, wat vooral in het voordeel was van de studenten die gewend zijn hun dagelijks brood te verdienen met premiesprints. Dat de Belgische parcoursbouwer zijn landgenoten geen dienst had bewezen werd al snel pijnlijk duidelijk, want in de eerste serie legde de notoire premiejager Bart het pelotonnetje over de knie bij iedere sprint waar hij zich in mengde. De daaropvolgende serie ontbond Ronald zijn duivels. Gedurende een waar exorcisme rekende hij af met zijn demonen van een paar uur geleden en zette solo het kansloze peloton op een minuut. In de vierde serie kon Jos zijn enthousiasme niet bedwingen en vertrok vanaf het vertrek, om vervolgens op sluwe wijze iedere keer zijn medevluchters te kloppen voor de punten. Nummer 42 was zelfs met behulp van voetbaltechnieken niet bij machte Jos te temmen en kroonde zich tot lachertje van de week door dan maar zijn middelvinger naar de juichende SKITS’ers op te steken.
Toen het stof was opgewaaid, bleek dat Ronald van het complete peloton de meeste punten had verzameld, gevolgd door Jos en Bart. Na de valse start op vrijdag en de pech op zaterdagochtend, was dit volledige Skits-podium een revanche zoals je ze uitsluitend tegenkomt in tweederangs Hollywood-boksfilms. Naast bloemen wonnen we ook bier, zodat deze Spartaanse overheersing ’s avonds ook een beetje Bourgondisch gevierd kon worden.
Na de winst van zaterdag wilden we zondag op herhaling. Het decor was schitterend, met een lange aanloop naar de slotklim tot de finish in het idyllische Kuttekoven. Kan een liefhebber nog meer wensen dan tien kansen om de concurrentie te pijnigen op de Kuttekovenstraat? Alsof we de overwinning van gisteren er nog in wilden wrijven reden er na de neutralisatie vijf SKITS’ers bij de eerste tien. Het peloton werd gegeseld in de eerste kilometers, en wij hanteerden de zweep. Terwijl menig renner al met hun tong over de grond sleepte, bespraken Ronald en Bart tactieken om de wedstrijd naar zich toe te trekken. Na zo’n 55 kilometer dicteerde Bart op kop een strak doch gematigd tempo, passend bij het interbellum waarin het peloton verkeerde op dat moment. Ronald demarreerde, en slechts twee woorden waren voldoende om het aanvalsplan concreet te maken: “Blijven rijden”. Loze woorden, maar de context was helder. Terwijl Ronald met een selecte groep vluchters ontketend was, stopte Bart het peloton af door tientallen kilometers het tempo te bepalen en alle demarrages direct onschadelijk te maken. In de kopgroep maakte Ronald met een Domrenner de dienst uit, en ondanks het feit dat er matig gedraaid werd groeide de voorsprong. Richting het einde werden de rotte appels op de klim gelost, en zodoende kon Ronald voor de winst gaan strijden. Het was echter Luuk Schuurmans van de Domrenner die ongenaakbaar bleek en de kopgroep al voor de slotklim achterliet. In de sprint bergop werd Ronald slechts geklopt door de nummer 4 in het klassement, wat betekende dat er wederom een Skits’er op het podium stond! Als kers op de taart won Dumoulin de Giro, en eindigde SKITS op een mooie vijfde plaats in het ploegenklassement. De bijbehorende geldprijs werd vervolgens uitermate efficiënt besteed langs de A2 in Best. Maar omdat ondergetekende graag de moraal van het verhaal wil uitdrukken in een walgelijk zoetsappig cliché: de echte hoofdprijs was de strijd aangaan als een hecht wielercollectief!